Nevelspoock, een interactief mysterie
Episode 1: Lucinda
Terwijl de zon gezapig onder de horizon kroop en de eerste mistbank over de velden sloop kwam Lucinda Nevelspoock veel later dan verwacht thuis. Ze stak het kleine doosje dat ze de hele reisweg stevig in haar handen had geklemd diep in haar jaszak. Ook al wist ze dat haar echtgenoot Gustave op dit uur al ingedommeld aan zijn bureau zou liggen, toch wilde ze het hebbeding een verrassing voor hem houden. In het schemerdonker merkte ze niet hoe hun eigenzinnige kat Shakespeare tussen haar benen glipte.
Lucinda grabbelde in de bloembak naast de achterdeur naar een sleutel waarvan alleen zij en haar vader Oscar-Morris wisten dat die er lag. Ze sloop stilletjes naar binnen, de kat volgde in haar zog.
In de keuken merkte ze aan de lege glazen dat haar broer Francesco, zoals elke vrijdag, had komen aperitieven maar toen ze in de woonkamer kwam, bleef ze. Als. Versteend. Staan: uit haar collectie portretten van de familie Nevelspoock was één schilderij verdwenen. Middenin, waar het portret van haar oudste voorouders Julius en Victoria Nevelspoock had moeten hangen, gaapte een leegte.
Had Gustave het portret weggenomen om het te onderzoeken voor zijn boek? Of had haar vader Oscar-Morris het even meegenomen om te tonen aan zijn melancholische echtgenote Mary? Of had haar broer Francesco het portret om een of andere reden verduisterd?
En verder... was slechts één ding zeker.: de kat Shakespeare krulde, rekte zich uit en gebaarde van niks...
Episode 2: Francesco Nevelspoock
Lucinda staarde naar de lege plek aan de muur waar het portret van haar vroegste voorouders Julius en Victoria had moeten hangen. De lege plek staarde stil terug. Vanuit de studeerkamer klonk een zacht gesnurk en de kat Shakespeare spinde langs haar benen.
Lucinda kon alleen aan de gewoontes van haar broer Francesco denken: ze zag haar jongere broertje graag maar ze kende hem door en door. In het verleden had hij al vaker iets achtergehouden of zogezegd geleend zonder het ooit terug te brengen. Het ging daarbij altijd om waardevolle voorwerpen: een curieus boek, een obscuur schilderij of een huisgemaakte Porto, en of hij het nu opzettelijk deed of niet, zelden kwam het voorwerp in kwestie terug: Francesco handelde in memorabilia en antiquaria: de boeken en schilderijen gingen steevast naar het buitenland, de Porto dronk hij zonder uitzondering zelf op.
Lucinda stapte de nevelige nacht in en wandelde blindelings door haar tuin die grensde aan die van Francesco. Ze beende tot aan zijn achterdeur en klopte aan. De deur was niet op slot en Lucinda stapte onzeker binnen - dit was niet Francesco’s gewoonte. Terwijl ze het huis doorschreed riep ze zijn naam, eerst zacht, dan telkens luider, tot ze hem vond, lijkbleek en nagenoeg bewusteloos op de grond, omgeven door boeken in zijn leeskamer, een massieve kandelaar naast hem liggend...
Hij mompelde iets, nauwelijks hoorbaar:
“E-di-th”, dacht Lucinda te horen. Had Francesco de naam van zijn echtgenote gemompeld?
“E-D-T”, begreep Lucinda. Had Francesco een of andere code gemurmeld?
Ze twijfelde, maar ze sprak hem bemoedigend toe: "Alles komt goed, broertje."
En verder... was slechts één ding zeker: Shakespeare de kat zat in een kerselaar op de rand van de twee tuinen en volgde alles met een raadselachtige glimlach...
Episode 3: Desmond Nevelspoock
Lucinda verzorgde haar broer Francesco zo goed ze kon en pas toen ze helemaal zeker was dat hij, taai als een Nevelspoock, het zou halen zette ze alle feiten op een rijtje. Uit haar huis was een schilderij gestolen. Ze had haar broer verdacht, maar had hem in zijn huis gevonden, tegen de grond gemept door iemand met een kandelaar. Zijn echtgenote Edith was niet te bespeuren...
Lucinda klemde het kleinood dat ze die dag in handen had gekregen nog eens stevig vast en herhaalde de code die Franscesco haar gegeven had: E.D.T.
De letters herinnerden haar aan haar oom Desmond Nevelspoock, de archivaris van de familie. Desmond verzamelde jarenlang alle obscure documenten en artefacten van de familie, kon met verve over de vele bizarre familieleden vertellen en had de kroniek van de familie uitvoerig neergeschreven. Op een avond had hij Francesco en Lucinda verteld over E.D.T.
“Edouard de Troyes.” Lucinda herinnerde zich Desmonds vertelling bij kaarslicht: “De nemesis van de familie Nevelspoock. Hij was degene die onze familie aan de rand van de afgrond bracht. Een onduidelijke vete met onze voorvader Julius lag aan de grondslag, en hij wil ons kost wat kost klein krijgen. Maar ik ben hem op het spoor.”
Desmond was de volgende dag vermist en werd sindsdien nooit teruggezien.
Lucinda wist niet wat ze moest denken. Probeerde een eeuwenoude vijand nog steeds de familie Nevelspoock kapot te maken? Of gebruikte iemand een legende om iets te bemachtigen?
Enkel dit was zeker: de kat Shakespeare zag Lucinda in het holst van de nacht buitenkomen. Ze kromde haar rug en krulde haar klauwen. De nacht was nog niet voorbij.
Episode 4: Alberic Nevelspoock
Lucinda duffelde haar broer warm in nadat ze zijn wonde had verzorgd en water had klaargezet.
“E.D.T.” fluisterde ze hem toe. “Onze nemesis; ik ga hem vinden, broer. Rust maar uit.”
Ze stapte kwiek door de nachtelijke mist en even voor middernacht arriveerde ze bij de bouwval waar haar grootouders nog altijd woonden. Van ver zag ze licht branden en terwijl ze in de mistige nacht naderde herkende ze een silhouet in de deuropening: haar grootvader Alberic. “Kom snel binnen Lucinda.”
Nog voor ze kon vragen hoe hij wist dat ze op komst was knipoogde hij: “de mist kondigde je aan.”
Als de Nevelspoocken al een mysterieuze familie waren, dan was Alberic de meest ondoorgrondbare, bedacht Lucinda: hij beantwoordde haar vragen nog voor ze ze zelfs bedacht had. Maar ze hield van hem, haar sterke, en ook sluwe grootvader.
“De mist heeft al die jaren onze sporen kunnen uitwissen,” vervolgde hij nog voor ze zelfs iets kon uitbrengen, “maar nu is Edouard de Troyes onze familie weer op het spoor.”
“Waarom wil hij onze familie kapot?” Eindelijk kon Lucinda hem onderbreken.
Een kat sprong op de vensterbank.
Alberic aarzelde.
Lucinda greep onwillekeurig naar het kleinood dat ze al de hele dag in haar jas verborgen hield.
“Edouard was ooit een goeie vriend van mijn vader, Julius.” vervolgde Alberic. “Maar er was een ruzie. Over Victoria, mijn moeder - jouw overgrootmoeder. Ze koos voor een Nevelspoock en niet voor een Troyes. En dat kon Edouard niet verkroppen.”
“En nu, mijn lieve Lucinda,” vervolgde Alberic, zichtbaar opgelucht, “ga je best naar huis. De mist zal je veilig thuisbrengen.”
Enkel dit was zeker: een kat volgde Lucinda op de voet. Maar in de nevel zag niemand nog of het Shakespeare was...
Episode 5: Julius Nevelspoock
Lucinda verliet het stulpje van haar grootouders en stapte naar huis. Pas toen ze zeker was dat haar grootvader Alberic haar niet meer kon zien, veranderde ze van richting en ging ze naar de ruïne van het huis van Julius en Victoria, haar overgrootvader en -moeder.
Ze was er rotsvast van overtuigd dat Alberic haar een fabeltje had verteld. Ze kon hem niet meer vertrouwen en dus moest ze naar de bron van de vete tussen Julius Nevelspoock, de oudste gekende Nevelspoock en de aartsvijand van de familie, Edouard de Troyes, een zelfs voor de Nevelspoocken schimmige en ongrijpbare figuur.
De hele weg hield ze haar overgrootvader in gedachten. Ze had slechts vage herinneringen aan hem: de geur van vlierbessen en een heimelijke lach.
De aardedonkere nacht begon precies aarzelend en tegen zijn zin lichter te worden toen Lucinda de vlierbloesems rook en wist dat ze er was. Ze roefelde in haar jaszak en nam het kleinood dat ze eerder deze dag had bemachtigd vast. Het was een sleutel die ze in het begin van de avond als verrassing aan haar echtgenoot Gustave had willen geven. Maar misschien kon ze er hier en nu zelf een mysterie mee oplossen.
De kat, die de hele weg onvermoeibaar langs haar voeten had getrippeld merkte plots in het lange gras een muis op en ging er achteraan.
Lucinda, die de hele weg meer en meer vermoeid begon te raken, merkte plots tussen de lage bomen een gedaante op.
Optie 1: Lucinda laat zich vallen in het hoge gras, hopelijk heeft de gedaante haar niet gezien.
Optie 2: Lucinda gaat op de gedaante af, dit is het huis van haar voorouders waar ze geen indringers duldt.
Optie 3: Het is de vermoeidheid die Lucinda parten speelt; ze wrijft in haar ogen en gaat verder - op zoek naar de kist waar de sleutel op past.
Enkel dit was zeker: de kat had een prooi gevonden en haar klauwen sloegen vliegensvlug, en dodelijk toe.
Metamorfose, Epiloog (Ep. 14)
Metamorfos∃ ∃pisode 14: ∃piloog.
Had Madelief aanwijzingen gemist? Of had ze sporen ontdekt, misschien een manier om iedereen te redden van het verstrikkende spel van Baron La Croix?
De zon trilde aan de horizon, Madelief maakte haar laatste keuze: terwijl ze op de Baron afstapte, sleurde ze Jean, haar laatste kompaan in dit mysterieuze avontuur, aan z'n dunner wordende haardos mee. “Hier is je schoothondje, La Croix”, spuwde ze haar woorden uit, en ze wierp Jean aan zijn voeten. “Ik heb je spelletje door.”
Had Madelief aanwijzingen gemist? Of had ze sporen ontdekt, misschien een manier om iedereen te redden van het verstrikkende spel van Baron La Croix?
De zon trilde aan de horizon, Madelief maakte haar laatste keuze: terwijl ze op de Baron afstapte, sleurde ze Jean, haar laatste kompaan in dit mysterieuze avontuur, aan z'n dunner wordende haardos mee. “Hier is je schoothondje, La Croix”, spuwde ze haar woorden uit, en ze wierp Jean aan zijn voeten. “Ik heb je spelletje door.”
Baron La Croix draaide zich langzaam, statig zelfs, om: “Wat bedoel je, lieve maar verwarde Madelief?”
“Ik bedoel dat dit alles doorgestoken kaart is. Je belazert mij en mijn vrienden. Jean is jouw handlanger, en zijn doel is om ons telkens terug in jouw armen te drijven. Zodat we het spel opnieuw verliezen, en jaar na jaar terugkomen.”
“Zou ik mijn geniale spel van zo'n simpele pion als Jean laten afhangen? Waarom denk je dat?” Zijn stem verraadde geen enkel spoor van twijfel.
“Jean sprak over een Bibliothecaris die we voor dood achterlieten. Daar werd verder niet over gesproken. Een dood spoor, zoals jouw spel. Een dood spel. Ik eis vrijheid. Voor mij, mijn broer Peter, voor Diederik de vader van mijn ongeboren kind, en voor Carmen, mijn t... onschuldig slachtoffer.”
In het rozige ochtendlicht liet de Baron Carmen gaan. “Het zij zo. Je wint dit spel, ik geef zelfs toe dat jullie het goed gespeeld hebben. Jullie gaan vrij, en ik wil jullie nooit meer zien.” siste de Baron lubberig. “Maar de andere geesten blijven. Die verliezen. Dat had je kunnen weten.” Madelief wist niet of ze blij moest zijn voor haar en haar vrienden, of verdrietig voor de geesten die hier misschien al eeuwen spookten.
“Dan rest nog de vraag: wat wens je voor Jean?” De woede van de Baron groeide: “Wat wens je, lieve maar betweterige Madelief, voor mijn schoothond? Voor degene die jullie keer op keer, jaar na jaar heeft verraden, die zijn rol deze keer zo abominabel heeft gespeeld? ”
Optie 1: “Hij is van jou, beslis jij maar over zijn lot.”
Optie 2: “Ik wil dat hij ook vrij komt.”
Madelief zuchtte, blijbaar was er altijd nog een keuze meer om te maken. Jean hield zijn adem in. Wat zou het lot beslissen?
** Het spel is bijna voorbij, nog een laatste keuze om te beslissen over Jean's lot. Kies in de comments, of geef een like aan een van de opties die ik in de comments voorstel! **
“Ik bedoel dat dit alles doorgestoken kaart is. Je belazert mij en mijn vrienden. Jean is jouw handlanger, en zijn doel is om ons telkens terug in jouw armen te drijven. Zodat we het spel opnieuw verliezen, en jaar na jaar terugkomen.”
“Zou ik mijn geniale spel van zo'n simpele pion als Jean laten afhangen? Waarom denk je dat?” Zijn stem verraadde geen enkel spoor van twijfel.
“Jean sprak over een Bibliothecaris die we voor dood achterlieten. Daar werd verder niet over gesproken. Een dood spoor, zoals jouw spel. Een dood spel. Ik eis vrijheid. Voor mij, mijn broer Peter, voor Diederik de vader van mijn ongeboren kind, en voor Carmen, mijn t... onschuldig slachtoffer.”
In het rozige ochtendlicht liet de Baron Carmen gaan. “Het zij zo. Je wint dit spel, ik geef zelfs toe dat jullie het goed gespeeld hebben. Jullie gaan vrij, en ik wil jullie nooit meer zien.” siste de Baron lubberig. “Maar de andere geesten blijven. Die verliezen. Dat had je kunnen weten.” Madelief wist niet of ze blij moest zijn voor haar en haar vrienden, of verdrietig voor de geesten die hier misschien al eeuwen spookten.
“Dan rest nog de vraag: wat wens je voor Jean?” De woede van de Baron groeide: “Wat wens je, lieve maar betweterige Madelief, voor mijn schoothond? Voor degene die jullie keer op keer, jaar na jaar heeft verraden, die zijn rol deze keer zo abominabel heeft gespeeld? ”
Optie 1: “Hij is van jou, beslis jij maar over zijn lot.”
Optie 2: “Ik wil dat hij ook vrij komt.”
Madelief zuchtte, blijbaar was er altijd nog een keuze meer om te maken. Jean hield zijn adem in. Wat zou het lot beslissen?
** Het spel is bijna voorbij, nog een laatste keuze om te beslissen over Jean's lot. Kies in de comments, of geef een like aan een van de opties die ik in de comments voorstel! **
Metamorfose, Episode 12
Metamorfos∃ Episode 12
“De nacht is bijna voorbij, Madelief!” riep Jean, “het ochtendlicht komt aan de horizon!”
“Dan moesten we Carmen al gevonden hebben,” antwoordde Madelief kort, terwijl ze de dolk onhandig in haar mouw wegmoffelde. Dat ze daarbij ze een lichte schram opliep liet ze niet merken.
“We zijn voor de zoveelste keer op een zijspoor geraakt,” vervolgde ze, “en Baron La Croix hebben we ook nog niet gezi...”
WHAPP! Een luik sloeg dicht voor een raam – WHAMM! BLAM!!, de andere luiken sloegen nu ook potdicht! KrRrR-KlunK! Het zolderluik klapte vanzelf toe en van het verschot sprongen Jean en Madelief in elkaars armen.
Ze waren ingesloten. De duisternis was totaal.
In de verte hoorden ze een grinnikend, onwerelds lachen.
“Na al die jaren wordt het tijd dat we dit spel winnen”, fluisterde Jean muisstil in Madeliefs oor. Ze schrok toen ze besefte dat hij in het ijle begon op te gaan, een geest begon te worden. Ze bleef Jean wantrouwen, zelfs toen hij zei: “Ik heb niet veel tijd meer, we moeten iets doen dan we nog nooit gedaan hebben.”
Madelief twijfelde tussen twee radicale keuzes. Als de zon boven de horizon kwam, zou het spel voorbij, en verloren zijn. Er moest beslist worden.
Optie 1: We dagen Baron La Croix uit, het is tijd voor confrontatie!
Optie 2: We roepen Carmen op, het is tijd voor verzoening!
-.-.-
Welke optie kiezen jullie? Schrijf jouw voorkeur in een comment, of 'like' een van mijn opties in de comments. De optie met meeste voorkeurstemmen zal het vervolg van het verhaal worden. Iedereen kan meedoen, have fun! En de finale komt nu héél dichtbij!
“De nacht is bijna voorbij, Madelief!” riep Jean, “het ochtendlicht komt aan de horizon!”
“Dan moesten we Carmen al gevonden hebben,” antwoordde Madelief kort, terwijl ze de dolk onhandig in haar mouw wegmoffelde. Dat ze daarbij ze een lichte schram opliep liet ze niet merken.
“We zijn voor de zoveelste keer op een zijspoor geraakt,” vervolgde ze, “en Baron La Croix hebben we ook nog niet gezi...”
WHAPP! Een luik sloeg dicht voor een raam – WHAMM! BLAM!!, de andere luiken sloegen nu ook potdicht! KrRrR-KlunK! Het zolderluik klapte vanzelf toe en van het verschot sprongen Jean en Madelief in elkaars armen.
Ze waren ingesloten. De duisternis was totaal.
In de verte hoorden ze een grinnikend, onwerelds lachen.
“Na al die jaren wordt het tijd dat we dit spel winnen”, fluisterde Jean muisstil in Madeliefs oor. Ze schrok toen ze besefte dat hij in het ijle begon op te gaan, een geest begon te worden. Ze bleef Jean wantrouwen, zelfs toen hij zei: “Ik heb niet veel tijd meer, we moeten iets doen dan we nog nooit gedaan hebben.”
Madelief twijfelde tussen twee radicale keuzes. Als de zon boven de horizon kwam, zou het spel voorbij, en verloren zijn. Er moest beslist worden.
Optie 1: We dagen Baron La Croix uit, het is tijd voor confrontatie!
Optie 2: We roepen Carmen op, het is tijd voor verzoening!
-.-.-
Welke optie kiezen jullie? Schrijf jouw voorkeur in een comment, of 'like' een van mijn opties in de comments. De optie met meeste voorkeurstemmen zal het vervolg van het verhaal worden. Iedereen kan meedoen, have fun! En de finale komt nu héél dichtbij!
Metamorfose, episodes 7 t.e.m. 8
Metamorfose is een interactief verhaal, gebaseerd op mijn schilderijen, dat momenteel op Facebook gespeeld wordt. Hier kan je het verhaal lezen met de keuzes die gemaakt zijn. Om mee te spelen kan je op facebook zoeken naar 'Schilderkunst Maarten Wydooghe' en de nieuwe episodes lezen en keuzes maken.
Metamorfos∃, Episod∃ 7
Metamorfos∃, Episod∃ 8
>>In tegenstelling to vorige keer was het deze keer héél spannend om te zien waar het verhaal naartoe zou gaan, maar uiteindelijk werd het duidelijk:<<
“Rustig blijven,” zei Jean, “als we rondkijken vinden we wel iets dat ons kan helpen.” Madelief ging stilzwijgend akkoord.
Nu begon ook Peter tussen werkelijkheid en droom te schemeren en hij klampte haar zo goed hij nog kon vast: “Haast jullie... Ik heb niet lang meer. Ik wil niet eindigen als Diederik!”
“Hou vol, broer,” sprak Madelief Peter moed in. Ze bleef denken aan Diederiks laatste woord: 'Clemenzia'. Waar had ze dat laatst gehoord?
Ze probeerde zich te herinneren waar ze was voor ze met haar broer, haar lief en haar baas in deze nachtmerrie terecht was gekomen. Het lukte niet, het beeld, de herinnering bleef haar ontsnappen. Ze kreeg kiekevel en op een of andere manier wist ze dat Baron la Croix nu akelig dichtbij was.
“Hier,” riep Jean. Zijn vingers overliepen talloze dossiers in een archiefkast en hij haalde er een uit: “Clemenzia, 8 augustus 1988”. Daarin zaten vijf aparte mappen, getiteld 'Peter', 'Jean', 'Madelief', 'Diederik' en 'Carmen'.
"Carmen..." stamelde Peter, "... ik was haar bijna vergeten..."
“Geen tijd om alles te lezen,” onderbrak Madelief hem kort. “Welk dossier gaan we lezen?”
- - -
Uitzonderlijk meer dan twee opties deze keer: wiens dossier willen jullie lezen? Dat van Peter, Jean, Madelief, Diederik of Carmen? Laat het weten in de comments, of geef een vind-ik-leuk aan de optie die ik voorstel. Elke manier is goed. Het personage dat de meeste voorkeurstemmen krijgt zal zijn/haar geheimen in de volgende episode prijsgeven!
Metamorfos∃, Episod∃ 7
>>De beslissing was unaniem: 14 stemmen om naar links te gaan helpen, en geen enkele om naar rechts het eigen vel te gaan redden, super!<<
Er was geen haar op Jeans kalende hoofd dat er ook maar aan dacht om de boel te belazeren. Hij draaide zich om naar de anderen en zei: “We moeten ze helpen, we moeten het proberen!”
Hij zag Diederik ietwat wazig, maar besteedde er geen aandacht aan. Peter vroeg: “Wie moeten we helpen?” onzeker of hij de plot had gemist.
“De schimmen en de wezens die we tegenkomen,” antwoordde Jean, “ze zijn de gevangenen van...” Hij aarzelde en sprak eindelijk de naam uit die al de hele tijd op ieders lippen lag: “La Croix. En als wij ze niet redden, dan worden we net zoals hen: schimmen... Wezens... Eeuwig gevangen in zijn spel.”
Diederik was al een tijdje aan het schemeren als een schim, maar stak zich weg terwijl ze schoorvoetend door de smalle gang schreden. Jean opende links de deur naar de studeerkamer.
“Stop.” Diederiks stem klonk trillend en onzeker. “Ik kan niet meer.”
De drie anderen draaiden zich om en zagen Diederik tussen iets en het niets schemeren.
“Dus zo gebeurt het.” Madelief probeerde zich sterk te houden, maar een traan rolde over haar wang. “Hou vol, Diederik, we vinden een manier om jou, en iedereen hier te redden.”
“Het gaat jullie lukken,” Diederik legde z'n schimmige hand nog liefdevol op Madeliefs hoogzwangere buik en verdween geruisloos in de schemerige duisternis.
De drie gingen verslagen de studeerkamer binnen. “Het is nu alles of niets,” sprak Jean. Peter voelde zich wat wazig worden.
Optie 1: “We moeten snel handelen,” sprak hij, “daar is de kluis!”
Optie 2: “We moeten rustig blijven,” kalmeerde Jean hem, “als we rondkijken vinden we misschien nog iets dat ons kan helpen.”
Madelief dacht dat ze de stem van Diederik nog in haar oor hoorde fluisteren... “Clemenzia...”
>>In tegenstelling to vorige keer was het deze keer héél spannend om te zien waar het verhaal naartoe zou gaan, maar uiteindelijk werd het duidelijk:<<
“Rustig blijven,” zei Jean, “als we rondkijken vinden we wel iets dat ons kan helpen.” Madelief ging stilzwijgend akkoord.
Nu begon ook Peter tussen werkelijkheid en droom te schemeren en hij klampte haar zo goed hij nog kon vast: “Haast jullie... Ik heb niet lang meer. Ik wil niet eindigen als Diederik!”
“Hou vol, broer,” sprak Madelief Peter moed in. Ze bleef denken aan Diederiks laatste woord: 'Clemenzia'. Waar had ze dat laatst gehoord?
Ze probeerde zich te herinneren waar ze was voor ze met haar broer, haar lief en haar baas in deze nachtmerrie terecht was gekomen. Het lukte niet, het beeld, de herinnering bleef haar ontsnappen. Ze kreeg kiekevel en op een of andere manier wist ze dat Baron la Croix nu akelig dichtbij was.
“Hier,” riep Jean. Zijn vingers overliepen talloze dossiers in een archiefkast en hij haalde er een uit: “Clemenzia, 8 augustus 1988”. Daarin zaten vijf aparte mappen, getiteld 'Peter', 'Jean', 'Madelief', 'Diederik' en 'Carmen'.
"Carmen..." stamelde Peter, "... ik was haar bijna vergeten..."
“Geen tijd om alles te lezen,” onderbrak Madelief hem kort. “Welk dossier gaan we lezen?”
- - -
Uitzonderlijk meer dan twee opties deze keer: wiens dossier willen jullie lezen? Dat van Peter, Jean, Madelief, Diederik of Carmen? Laat het weten in de comments, of geef een vind-ik-leuk aan de optie die ik voorstel. Elke manier is goed. Het personage dat de meeste voorkeurstemmen krijgt zal zijn/haar geheimen in de volgende episode prijsgeven!
Metamorfose, episodes 1 t.e.m. 6
Metamorfos∃
Metamorfos∃, Episod∃ 1
"Begint 't hier of eindigt 't hier?" vroeg Jean, zomaar, uit het niets.
"Eh?" mompelde Peter, plots wakker geschoten.
"'t Is. Niet. Helemaal. Duidelijk, tis... Nogal duister." Zoals altijd zocht Madelief naar haar woorden.
"Jullie begrijpen het niet," redeneerde Diederik, de meest filosofische van de vier, "begin of einde, dat is allemaal hetzelfde."
"Wedden van niet?" waagde Peter, en hij begon zelf een beetje in het duister te verdwijnen.
"Eh?" mompelde Peter, plots wakker geschoten.
"'t Is. Niet. Helemaal. Duidelijk, tis... Nogal duister." Zoals altijd zocht Madelief naar haar woorden.
"Jullie begrijpen het niet," redeneerde Diederik, de meest filosofische van de vier, "begin of einde, dat is allemaal hetzelfde."
"Wedden van niet?" waagde Peter, en hij begon zelf een beetje in het duister te verdwijnen.
Het bleef stil terwijl ze elkaar aankeken, vervolgens wegkeken en rondkeken wat de opties waren.
"Daar! Ik zie iemand in de mist!" fluisterde Jean overenthousiast, tot hij besefte dat hij misschien beter in paniek zou wegspurten van die dreigende schim...
"Mja, maar misschien sluipen we beter langs de andere kant weg, naar dat kasteel ginder... Ook, geheel toevallig in de mist gehuld," probeerde Diederik als alternatief.
"Mja, maar misschien sluipen we beter langs de andere kant weg, naar dat kasteel ginder... Ook, geheel toevallig in de mist gehuld," probeerde Diederik als alternatief.
Peter dacht er over na, maar hij was met z'n gedachten nog steeds in de droom waaruit hij wakker was geworden en kon niet beslissen. Madelief kon evenmin uitleggen waar ze naartoe wilde en wachtte vurig op een teken van buitenaf. En dat kwam er. En wel zo:
Wil jij de mysterieuze figuur ontmoeten? Zet dan “optie 1”, of “figuur”, of iets gelijkaardigs in de comments. Of geef een 'vind ik leuk' aan mijn optie 1-comment.
Of ga je liever naar het kasteel? Zet dan “optie 2”, of “kasteel”, of iets gelijkaardigs in de comments. Of geef een 'vind ik leuk' aan mijn optie 2-comment.
Metamorfos∃, Episod∃ 2
“Ik hoor zo'n stemmetje vanbinnen,” doorbrak Madelief de stilte, “en het wil dat we naar dat kasteel gaan...”
“Ik hoor véél van die stemmetjes,” gaf Peter toe. Het viertal vertrok kasteelwaarts en lieten de mysterieuze figuur voor eens, en voor altijd achter.
“Ik hoor véél van die stemmetjes,” gaf Peter toe. Het viertal vertrok kasteelwaarts en lieten de mysterieuze figuur voor eens, en voor altijd achter.
Het was moeilijk te zeggen of het aan de invallende duisternis of aan de opkomende mist lag, maar hoe dichter ze bij het statige kasteel kwamen, hoe meer het in een door god verlaten, door de wereld vergeten ruïne scheen te veranderden. Jean vloekte inwendig en als hij goed had gekeken, had hij gezien dat Madeliefs lieve gezicht bleker was weggetrokken dan de mist die hen nu omhulde. Peter daarentegen genoot van elke seconde die hij in dit mysterie verbleef en Diederik zag een myriade van mogelijkheden voor zich.
Maar toen ze bij de ingang arriveerden moesten ze een keuze maken.
“Ik stel voor dat we samen blijven en dit kaste... deze bouwval verkennen. Hier is toch niemand en we doen geen kwaad als we langs het binnenplein alles eens bekijken.” Diederik was nieuwsgierig, dat was duidelijk.
“Ja, maar wat als we dan iemand tegenkomen?” vroeg Jean, nagelbijtend en ertefrettend.
“Ik vind dat ook dat we moeten samenblijven, maar we moeten minstens aankloppen. Snel, en symbolisch.” Madelief was vastberadener, maar ook bleker dan ooit.
“Ja, maar wat als er dan iemand opendoet?” opperde Peter.
“Ja, maar wat als we dan iemand tegenkomen?” vroeg Jean, nagelbijtend en ertefrettend.
“Ik vind dat ook dat we moeten samenblijven, maar we moeten minstens aankloppen. Snel, en symbolisch.” Madelief was vastberadener, maar ook bleker dan ooit.
“Ja, maar wat als er dan iemand opendoet?” opperde Peter.
Het was een patsituatie. Iemand zou moeten kiezen.
Wil je de liever het binnenplein verkennen? Zet dan “optie 1”, of “binnenplein ”, of iets gelijkaardigs in de comments. Of geef een 'vind ik leuk' aan mijn optie 1-comment.
Wil je liever aankloppen? Zet dan “optie 2”, of “aankloppen”, of iets gelijkaardigs in de comments. Of geef een 'vind ik leuk' aan mijn optie 2-comment!
Madelief stapte tot bij de oude, vermolmde poort van het kasteel en toen ze wilde aankloppen hoorde ze achter de houten deur het geluid van voetstappen, traag, maar zeker. Ze slikte onwillekeurig en zei hezig: "Diederik, je hebt gelijk. We zouden beter langs het binnenplein verdergaan. En snel!"
En zo zou het viertal nooit ontdekken wie de poort zou opendoen mocht Madelief aangeklopt hebben.
Metamorfos∃, Episod∃ 3
De sluipweg leidde het viertal naar het in maanlicht badende binnenplein van de ruïne
Terwijl ze in de verte een oehoe hoorden oehoeën nam Diederik het woord: “Jean, Peter, Madelief, ik moet jullie iets bekennen. Het is geen toeval dat we hier zijn. Het is mijn schuld.”
“Hoe bedoel je?” wilde Peter weten. Zijn vingers frutselden nerveus aan het kettinkje dat hij om z'n hals droeg. De blik van Madelief kruiste die van Jean maar ze keek even snel weer weg.
“Hoe bedoel je?” wilde Peter weten. Zijn vingers frutselden nerveus aan het kettinkje dat hij om z'n hals droeg. De blik van Madelief kruiste die van Jean maar ze keek even snel weer weg.
“Het contract met B...” Diederik kreeg de naam niet over zijn lippen en stamelde verder: “... ik kon niet zwijgen. Ik moest het aan iemand vertellen. En dus heb ik het contract gebroken. En... nu zijn we hier, omdat ik niet kon zwijgen. Het spijt me.”
Het bleef kort stil.
Jean vloog Diederik naar de hals: “Ben je gek geworden!? Nu komt hij achter ons aan! Wat gaan we nu doen!?”
“Wat denk je dat we aan het doen zijn,” sprak Madelief, kalmer dan de anderen haar ooit hadden gezien, “we zijn z'n spel aan het spelen. En we gaan er één voor één aan.”
“Wat denk je dat we aan het doen zijn,” sprak Madelief, kalmer dan de anderen haar ooit hadden gezien, “we zijn z'n spel aan het spelen. En we gaan er één voor één aan.”
“Dan moet Diederik maar als eerste verdwijnen, hij heeft gesproken,” sprak Jean sissend kil.
Het bleef lang stil.
Er moest een keuze gemaakt worden en Peter sprak snel: “Ofwel laten we Diederik over aan z'n lot, dan hebben wij misschien een kans.
Of we blijven samen, maar dan verbreken we allen het contract en zijn we waarschijnlijk een vogel voor de kat. Wat gaan we doen?”
'Samen uit, samen thuis', hoorde Jean ergens een innerlijke (of was het een uiterlijke?) stem zeggen. Hij slikte zijn trots in en herhaalde zo heldhaftig mogelijk die woorden luidop: “Goed: samen uit, samen thuis, Diederik. Maar dan best zo snel mogelijk naar huis, ok?”
“Dank je, vrienden, ik wist dat jullie me niet zouden laten vallen,” antwoordde Diederik. In de duisternis had niemand gezien dat zijn pupillen groot, en zwarter dan de nacht waren geworden.
“Gaan we links of rechts?” vroegen Peter en Madelief tegelijkertijd.
In de verte kraste een kraai: luid, duidelijk en slechts één maal.
“Ik stel voor dat we naar links gaan,” sprak Diederik hezig.
“Ik stel voor dat we naar links gaan,” sprak Diederik hezig.
Madelief was wantrouwig, maar volgde zonder een woord te zeggen.
Metamorfos∃, Episod∃ 4
Eén voor één drongen ze het kasteel binnen: Peter stapte onbezorgd op kop, Jean volgde ongemakkelijk. Diederik hield Madelief in de gaten, Madelief hield Diederik in de gaten. Zij wist dat er iets aan hem veranderd was, maar ze kon niet precies zeggen wat.
Hij wist dat zij iets wist.
Aan de kleine kamertjes en lage plafonds te zien was dit ooit de vleugel van de bedienden geweest. Het viertal stapte langs een lange, lage gang waar maanlicht door minuscule venstertjes naar binnen kroop; de kilte van de nacht overviel hen.
Haast onmerkbaar kroop een bizar beest door een venstertje naar binnen en overviel Peter met kille, versmachtende tentakels: “Kijkss aan..!” siste het wezen, “vier avonturierss op sschattenjacht... Dat wordt sssmullen!”
“Broertje, pas op!” riep Madelief. Instinctief sprong ze vooruit, maar ze geraakte niet langs Jean, Diederik wachtte stil en kil in de duisternis af.
“Watiss dit..?” sliste het beest vol verbazing terwijl het het kettinkje van rond Peter's hals haalde: “deesze avonturier heeft de ssleutel van de Meesster rondsenek! Hoe ben je dààr aangekomen? Vertel, of ik verssmacht je..!”
Optie 1: Speel de vermoorde onschuld: “Dit kettinkje? Uhm, och, hier buiten gevonden, heel toevallig!”
Optie 2: Daag het wezen uit door de waarheid te vertellen: “Ha, die sssleutel heb ik van je Meesster gestolen toen ik ons contract wilde verbreken. Hij moest maar beter opletten!”
Metamorfos∃, Episod∃ 5
Peter sloeg tilt en wist even niet wat hij moest zeggen...
En toen besliste hij om rechttoe, rechtaan zijn gedacht te zeggen: “Ha! Die sssleutel heb ik van je Meesster gestolen toen ik ons contract wilde verbreken. Hij moest maar beter opletten!”
En toen besliste hij om rechttoe, rechtaan zijn gedacht te zeggen: “Ha! Die sssleutel heb ik van je Meesster gestolen toen ik ons contract wilde verbreken. Hij moest maar beter opletten!”
Madelief, Jean en Diederik keken Peter aan: “Heb jij geprobeerd ons contract te verbreken? Wanneer? Waar!?”
Het wezen keek Peter al even verstomd aan: “Heb jij het lef gehad de Meesster uit te dagen? Resspect! Ik szouetniet durven! Met die szleutel kan je de kluisz openen, boven, in sen geheime studeerkamer. Alsz je het durft...”
Het wezen kroop snel en schichtig terug weg door het maanverlichte raam, in zichzelf fluisterend: “Wat een durf, wat een lef... wat een durversz... Ik szou ze moeten h... ,” stierf de stem stil weg.
“Ja,” gaf Peter toe aan de anderen, “ik heb Baron ... Ik heb Hém opgezocht om ons contract te verbreken. Het is me niet gelukt, dat is wel duidelijk: we zijn nog steeds gebonden om achter de schermen voor hem te werken. Maar ik heb de sleutel.”
“Het komt goed, broertje,” sprak Madelief, “Op één of andere manier.” Diederik zweeg, Jean's wenkbrauw trilde onwillekeurig.
“Het komt goed, broertje,” sprak Madelief, “Op één of andere manier.” Diederik zweeg, Jean's wenkbrauw trilde onwillekeurig.
Voor hen liep de gang lang rechtdoor, er klonk muziek vanuit de verte.
Rechts klom een krakende trap, stoffig en vol spinnenwebben naar boven. Daar heerste stilte.
Metamorfos∃, Episod∃ 6
Het viertal luisterde verbaasd, verdwaasd naar de onwereldlijke muziek uit de gang voor hen. Jean verbrak de betovering door zijn voet op de trap te zetten: stof van honderden jaren ver stoof op. In Jeans zog volgden Diederik, Madelief en Peter naar boven en zo zouden ze nooit te weten komen wie die enigmatische muziek maakte.
En misschien maar goed ook, want ze hadden andere problemen: Jean was nog maar net boven op de trap toen hij zich omdraaide naar de anderen: “Ik moet ook iets bekennen. Net nadat we de Bibliothecaris voor dood achterlieten, dus vlak voordat Baron La C...”
“Jean, achter je!” onderbrak Madelief hem, “daar komt iemand!”
Jean draaide zich om, de drie anderen doken zich weg.
Jean draaide zich om, de drie anderen doken zich weg.
De contouren van een onbestemde schim tekenden zich af tegen de duisternis van de gang.
Een spookachtige figuur schreed dichter en terwijl ze haast onmerkbaar een papiertje in Jeans heanden stak, sprak ze duidelijk: “Eindelijk! Jij bent toch degene die het bureau van de Meester komt herstellen? Ik wachtte een eeuwigheid op je. De poten zijn vermolmd, de schoven zitten vol houtworm en het blad stinkt naar Porto van voor 1756. Je vindt het bureau in de studeerkamer, op het einde van de gang links.” De schim verdween voor de ogen van Jean in het duister.
Een spookachtige figuur schreed dichter en terwijl ze haast onmerkbaar een papiertje in Jeans heanden stak, sprak ze duidelijk: “Eindelijk! Jij bent toch degene die het bureau van de Meester komt herstellen? Ik wachtte een eeuwigheid op je. De poten zijn vermolmd, de schoven zitten vol houtworm en het blad stinkt naar Porto van voor 1756. Je vindt het bureau in de studeerkamer, op het einde van de gang links.” De schim verdween voor de ogen van Jean in het duister.
Jean keek vluchtig naar het briefje waarop in oude gotische letters: “Help ons, verlos ons!” stond. Hij twijfelde.
Optie 1: “De studeerkamer is op het einde van de gang links,” zei Jean terwijl hij zich omdraaide naar de anderen, “we moeten ze helpen. We moeten het proberen.”
Optie 2: “De studeerkamer is in het begin van de gang rechts, “ zei Jean terwijl hij het briefje verfrommelde, “we moeten hier weg, we moeten het proberen.”
Het verhaal gaat verder op facebook: volg schilderkunst Maarten Wydooghe en kies een optie bij de nieuwe episodes, die komen er 1 à 2 maal per week.
Metamorfose - een beknopte uitleg
De reeks Metamorfose verkent de combinatie tussen schilderijen, verhaal en interactie.
Op facebook post ik wekelijks een schilderij, vergezeld van een korte verhaal. Op het einde van die episode geef ik twee keuzes hoe het verhaal verder kan gaan. Iedereen die m'n pagina volgt kan laten weten welke voorkeur hij/zij heeft over hoe het verhaal verder gaat. Na enkele dagen kijk ik welke optie de meeste voorkeurstemmen heeft, en zo vervolg ik het verhaal: met een nieuw (of toepasselijk bestaand) schilderij en een nieuwe episode in het verhaal. Zo schrijf en schilder ik verder tot er (misschien?) (ooit?) een conclusie komt.
Het genre is niet nieuw en heet 'interactieve fictie': het is gekend in adventure-games, in boeken waarin “jij de held bent” en andere Escape Room-achtige spelletjes waarin je puzzels moet oplossen om de uitgang te vinden. Wat dit hier wél nieuw en uniek maakt is de combinatie tussen schilderijen, verhaal en jullie inbreng!
Wat ook -denk ik- ongezien is, is dat in Metamorfose geen uitwegen gevonden, noch puzzels opgelost hoeven te worden; de keuzes die gemaakt worden zijn niet goed of fout, ze resulteren gewoon in een ander pad binnen het grotere verhaal. Een verhaal dat de mysterieuze speurtocht van vier (schijnbaar) verdwaalde vrienden vertelt: Diederik, Madelief, Jean en Peter. Een verhaal dat, telkens een optie gekozen wordt, ook een stukje van hun geheimen, en hun mysterieuze contract met Baron … prijsgeeft.
Ondertussen zijn we zes episodes ver: het viertal bevond zich eerst op onbekend terrein, nam daarna een sluipweg langs een kasteel, nam vervolgens Diederik in bescherming (ook al was er iets héél verdachts aan hem...), ontmoette binnen een wezen dat Peter's geheime sleutel wilde afpakken, maar hen nu met rust laat, om al dan niet de kluis van Baron … te zoeken. En dat allemaal dankzij jullie keuzes! Waren de keuzes anders gegaan, dan was dit een compleet ander verhaal, met compleet andere schilderijen geworden.
Het is voor mij bijzonder boeiend om zo veel reacties op dit avontuur te krijgen! Om te zien dat de schilderijen en verhalen gesmaakt worden door iedereen die meespeelt maakt m'n enthousiasme alleen maar groter. Ik hoop dat jullie geboeid en 'getikketakt' zijn om te zien en lezen hoe het verdergaat. Want dat kan nog wel eventjes, de plot groeit met elke episode!
Facebook is misschien niet het ideale platform om dit spel te spelen, maar je kunt dit zien als een experiment, een proefondervindelijke onderdompeling in een wereld waarin niets is wat het lijkt. Een metamorfose, en aan iedereen die meespeelt, ook al is het maar eenmalig: merci! Machtig dat je meedoet en je inbreng deelt!
Trouwens, als je vragen hebt over hoe je meespeelt, of suggesties over hoe iets anders of beter kan: laat iets weten! Ik sta open om alles zo makkelijk en duidelijk mogelijk te laten verlopen. Uitgebreide comments op opties geven mij ook mogelijkheden om te gebruiken in volgende episodes, dus schrijf gerust wat in je opkomt, dit heet niet voor niets interactieve fictie!
Wie weet wat er gaat gebeuren bij de volgende keuze?
Wie weet hoe het verhaal gaat verlopen en, uiteindelijk, zal eindigen?
Wie weet!?
Op facebook post ik wekelijks een schilderij, vergezeld van een korte verhaal. Op het einde van die episode geef ik twee keuzes hoe het verhaal verder kan gaan. Iedereen die m'n pagina volgt kan laten weten welke voorkeur hij/zij heeft over hoe het verhaal verder gaat. Na enkele dagen kijk ik welke optie de meeste voorkeurstemmen heeft, en zo vervolg ik het verhaal: met een nieuw (of toepasselijk bestaand) schilderij en een nieuwe episode in het verhaal. Zo schrijf en schilder ik verder tot er (misschien?) (ooit?) een conclusie komt.
Het genre is niet nieuw en heet 'interactieve fictie': het is gekend in adventure-games, in boeken waarin “jij de held bent” en andere Escape Room-achtige spelletjes waarin je puzzels moet oplossen om de uitgang te vinden. Wat dit hier wél nieuw en uniek maakt is de combinatie tussen schilderijen, verhaal en jullie inbreng!
Wat ook -denk ik- ongezien is, is dat in Metamorfose geen uitwegen gevonden, noch puzzels opgelost hoeven te worden; de keuzes die gemaakt worden zijn niet goed of fout, ze resulteren gewoon in een ander pad binnen het grotere verhaal. Een verhaal dat de mysterieuze speurtocht van vier (schijnbaar) verdwaalde vrienden vertelt: Diederik, Madelief, Jean en Peter. Een verhaal dat, telkens een optie gekozen wordt, ook een stukje van hun geheimen, en hun mysterieuze contract met Baron … prijsgeeft.
Ondertussen zijn we zes episodes ver: het viertal bevond zich eerst op onbekend terrein, nam daarna een sluipweg langs een kasteel, nam vervolgens Diederik in bescherming (ook al was er iets héél verdachts aan hem...), ontmoette binnen een wezen dat Peter's geheime sleutel wilde afpakken, maar hen nu met rust laat, om al dan niet de kluis van Baron … te zoeken. En dat allemaal dankzij jullie keuzes! Waren de keuzes anders gegaan, dan was dit een compleet ander verhaal, met compleet andere schilderijen geworden.
Het is voor mij bijzonder boeiend om zo veel reacties op dit avontuur te krijgen! Om te zien dat de schilderijen en verhalen gesmaakt worden door iedereen die meespeelt maakt m'n enthousiasme alleen maar groter. Ik hoop dat jullie geboeid en 'getikketakt' zijn om te zien en lezen hoe het verdergaat. Want dat kan nog wel eventjes, de plot groeit met elke episode!
Facebook is misschien niet het ideale platform om dit spel te spelen, maar je kunt dit zien als een experiment, een proefondervindelijke onderdompeling in een wereld waarin niets is wat het lijkt. Een metamorfose, en aan iedereen die meespeelt, ook al is het maar eenmalig: merci! Machtig dat je meedoet en je inbreng deelt!
Trouwens, als je vragen hebt over hoe je meespeelt, of suggesties over hoe iets anders of beter kan: laat iets weten! Ik sta open om alles zo makkelijk en duidelijk mogelijk te laten verlopen. Uitgebreide comments op opties geven mij ook mogelijkheden om te gebruiken in volgende episodes, dus schrijf gerust wat in je opkomt, dit heet niet voor niets interactieve fictie!
Wie weet wat er gaat gebeuren bij de volgende keuze?
Wie weet hoe het verhaal gaat verlopen en, uiteindelijk, zal eindigen?
Wie weet!?
Secrets of Nevelspoock
De Familie Nevelspoock in 4AD, Diksmuide
Nog tot en met 31 december kan je de schilderijen van de Familie Nevelspoock vinden in het café van de 4AD, Kleine Dijk 57, 8600 Diksmuide.
Openingsuren via de website van 4AD.
Openingsuren via de website van 4AD.
Polyfoon I
Op zondag 17 april opent de tentoonstelling "Polyfoon I" in galerie Montanus, Diskmuide. Twaalf kunstenaars brengen er -letterlijk- veelstemmig werk. Ik breng er portretten en nieuwe, abstracte schilderijen op groot formaat. Iedereen welkom!
Weekend-poll voorbij
De weekend-poll 'Wie van de Drie' was een succes, waarvoor dank!
Op deze blogspot ging de meerderheid van de stemmen naar 'Edith Cavell' (11), voor Gale Force 8 (5) en de donderwolk (3). Op Facebook behaalde Gale Force 8 echter een meerderheid. De uitslag is een dubbeltje op z'n kant.. Maar..
..Zeer binnenkort meer nieuws daarover!
Nogmaals dank aan alle stemmers, merci!
Op deze blogspot ging de meerderheid van de stemmen naar 'Edith Cavell' (11), voor Gale Force 8 (5) en de donderwolk (3). Op Facebook behaalde Gale Force 8 echter een meerderheid. De uitslag is een dubbeltje op z'n kant.. Maar..
..Zeer binnenkort meer nieuws daarover!
Nogmaals dank aan alle stemmers, merci!
Weekend-poll: wie van de drie?
Een Wezen, een Wolk of een Ware Dame? Klik op de foto om het werk groter te zien, en kies rechts je favoriete schilderij, dankjewel!
1. Gale Force 8, 80x140cm, 2011, acryl op doek:
2. Dream Time's Extended, 60x100cm, 2012, olieverf op doek:
3. Edith Cavell, 40x60cm, 2014, olieverf op doek:
1. Gale Force 8, 80x140cm, 2011, acryl op doek:
2. Dream Time's Extended, 60x100cm, 2012, olieverf op doek:
3. Edith Cavell, 40x60cm, 2014, olieverf op doek:
Facebook pagina
Wie op Facebook m'n nieuwe updates wil volgen: surf naar www.facebook.com/mwydooghe en klik op 'like'/'vind ik leuk'! Oud en nieuw werk komt daar regelmatig online.
Sinds kort ben ik nu ook regelmatig aan het pinnen op pinterest.com, wie ge(p)interesseerd is kan me volgen op www.pinterest.com/maartenwydooghe. Je vindt er schilderijen, inspiratie, boeken, en meer!
Sinds kort ben ik nu ook regelmatig aan het pinnen op pinterest.com, wie ge(p)interesseerd is kan me volgen op www.pinterest.com/maartenwydooghe. Je vindt er schilderijen, inspiratie, boeken, en meer!
Tentoonstelling Gistel, Juli 2015
De Gistelse Kunstkring ART is 't (voorheen De Kanneblomme) nodigde me uit om dit jaar als gastkunstenaar mee tentoon te stellen op hun jaarlijkse tentoonstelling.
Van 4 juli t.e.m. 12 juli stel ik er mijn historische portretten tentoon, samen met werk van Danny Morlion (mixed-media en beelden), Anita Devogelaere (fotografie), Frie Dewilde (keramiek), Andy Gobeyn (beelden en schilderijen), Freddy Beernaert (sculpturen), Christèle Devriendt (juwelen), Miet Sinnaeve (keramiek), Jeannine Rosseel (keramiek), Luc Famaey (beelden en schilderijen) en Jules Van de Weyer (houtskooltekeningen).
Vrij te bezoeken op zaterdag en zondag van 11u tot 18, tijdens de weekdagen van 14u tot 18u. Vernissage op vrijdag 3 juli, vanaf 18u30. Adres: Oud Stadhuis, Hoogstraat 1, 8470 Gistel. Iedereen welkom!
Enkele van de historische portretten die ik er tentoonstel:
Van 4 juli t.e.m. 12 juli stel ik er mijn historische portretten tentoon, samen met werk van Danny Morlion (mixed-media en beelden), Anita Devogelaere (fotografie), Frie Dewilde (keramiek), Andy Gobeyn (beelden en schilderijen), Freddy Beernaert (sculpturen), Christèle Devriendt (juwelen), Miet Sinnaeve (keramiek), Jeannine Rosseel (keramiek), Luc Famaey (beelden en schilderijen) en Jules Van de Weyer (houtskooltekeningen).
Vrij te bezoeken op zaterdag en zondag van 11u tot 18, tijdens de weekdagen van 14u tot 18u. Vernissage op vrijdag 3 juli, vanaf 18u30. Adres: Oud Stadhuis, Hoogstraat 1, 8470 Gistel. Iedereen welkom!
Enkele van de historische portretten die ik er tentoonstel:
Augustus 1913, Onbekende Dame, 50x70cm:
Januari 1914, Stijn Streuvels, 70x100cm:
Maart 1915, Zwijg Mij van de Oevers van de IJzer, 60x80cm:
Juli 1915, Emile Brichard, 60x80cm:
