Metamorfose, episodes 1 t.e.m. 6

"Begint 't hier of eindigt 't hier?" vroeg Jean, zomaar, uit het niets.
"Eh?" mompelde Peter, plots wakker geschoten.
"'t Is. Niet. Helemaal. Duidelijk, tis... Nogal duister." Zoals altijd zocht Madelief naar haar woorden.
"Jullie begrijpen het niet," redeneerde Diederik, de meest filosofische van de vier, "begin of einde, dat is allemaal hetzelfde."
"Wedden van niet?" waagde Peter, en hij begon zelf een beetje in het duister te verdwijnen.

Het bleef stil terwijl ze elkaar aankeken, vervolgens wegkeken en rondkeken wat de opties waren.

"Daar! Ik zie iemand in de mist!" fluisterde Jean overenthousiast, tot hij besefte dat hij misschien beter in paniek zou wegspurten van die dreigende schim...
"Mja, maar misschien sluipen we beter langs de andere kant weg, naar dat kasteel ginder... Ook, geheel toevallig in de mist gehuld," probeerde Diederik als alternatief.

Peter dacht er over na, maar hij was met z'n gedachten nog steeds in de droom waaruit hij wakker was geworden en kon niet beslissen. Madelief kon evenmin uitleggen waar ze naartoe wilde en wachtte vurig op een teken van buitenaf. En dat kwam er. En wel zo:

Wil jij de mysterieuze figuur ontmoeten? Zet dan “optie 1”, of “figuur”, of iets gelijkaardigs in de comments. Of geef een 'vind ik leuk' aan mijn optie 1-comment.

Of ga je liever naar het kasteel? Zet dan “optie 2”, of “kasteel”, of iets gelijkaardigs in de comments. Of geef een 'vind ik leuk' aan mijn optie 2-comment.

“Ik hoor zo'n stemmetje vanbinnen,” doorbrak Madelief de stilte, “en het wil dat we naar dat kasteel gaan...”
“Ik hoor véél van die stemmetjes,” gaf Peter toe. Het viertal vertrok kasteelwaarts en lieten de mysterieuze figuur voor eens, en voor altijd achter.

Het was moeilijk te zeggen of het aan de invallende duisternis of aan de opkomende mist lag, maar hoe dichter ze bij het statige kasteel kwamen, hoe meer het in een door god verlaten, door de wereld vergeten ruïne scheen te veranderden. Jean vloekte inwendig en als hij goed had gekeken, had hij gezien dat Madeliefs lieve gezicht bleker was weggetrokken dan de mist die hen nu omhulde. Peter daarentegen genoot van elke seconde die hij in dit mysterie verbleef en Diederik zag een myriade van mogelijkheden voor zich.

Maar toen ze bij de ingang arriveerden moesten ze een keuze maken.

“Ik stel voor dat we samen blijven en dit kaste... deze bouwval verkennen. Hier is toch niemand en we doen geen kwaad als we langs het binnenplein alles eens bekijken.” Diederik was nieuwsgierig, dat was duidelijk.
“Ja, maar wat als we dan iemand tegenkomen?” vroeg Jean, nagelbijtend en ertefrettend.
“Ik vind dat ook dat we moeten samenblijven, maar we moeten minstens aankloppen. Snel, en symbolisch.” Madelief was vastberadener, maar ook bleker dan ooit.
“Ja, maar wat als er dan iemand opendoet?” opperde Peter.

Het was een patsituatie. Iemand zou moeten kiezen.

Wil je de liever het binnenplein verkennen? Zet dan “optie 1”, of “binnenplein ”, of iets gelijkaardigs in de comments. Of geef een 'vind ik leuk' aan mijn optie 1-comment.

Wil je liever aankloppen? Zet dan “optie 2”, of “aankloppen”, of iets gelijkaardigs in de comments. Of geef een 'vind ik leuk' aan mijn optie 2-comment!

Madelief stapte tot bij de oude, vermolmde poort van het kasteel en toen ze wilde aankloppen hoorde ze achter de houten deur het geluid van voetstappen, traag, maar zeker. Ze slikte onwillekeurig en zei hezig: "Diederik, je hebt gelijk. We zouden beter langs het binnenplein verdergaan. En snel!"

De sluipweg leidde het viertal naar het in maanlicht badende binnenplein van de ruïne

Terwijl ze in de verte een oehoe hoorden oehoeën nam Diederik het woord: “Jean, Peter, Madelief, ik moet jullie iets bekennen. Het is geen toeval dat we hier zijn. Het is mijn schuld.”
“Hoe bedoel je?” wilde Peter weten. Zijn vingers frutselden nerveus aan het kettinkje dat hij om z'n hals droeg. De blik van Madelief kruiste die van Jean maar ze keek even snel weer weg.

“Het contract met B...” Diederik kreeg de naam niet over zijn lippen en stamelde verder: “... ik kon niet zwijgen. Ik moest het aan iemand vertellen. En dus heb ik het contract gebroken. En... nu zijn we hier, omdat ik niet kon zwijgen. Het spijt me.”

Het bleef kort stil.

Jean vloog Diederik naar de hals: “Ben je gek geworden!? Nu komt hij achter ons aan! Wat gaan we nu doen!?”
“Wat denk je dat we aan het doen zijn,” sprak Madelief, kalmer dan de anderen haar ooit hadden gezien, “we zijn z'n spel aan het spelen. En we gaan er één voor één aan.”

“Dan moet Diederik maar als eerste verdwijnen, hij heeft gesproken,” sprak Jean sissend kil.

Het bleef lang stil.

Er moest een keuze gemaakt worden en Peter sprak snel: “Ofwel laten we Diederik over aan z'n lot, dan hebben wij misschien een kans.

Of we blijven samen, maar dan verbreken we allen het contract en zijn we waarschijnlijk een vogel voor de kat. Wat gaan we doen?”

'Samen uit, samen thuis', hoorde Jean ergens een innerlijke (of was het een uiterlijke?) stem zeggen. Hij slikte zijn trots in en herhaalde zo heldhaftig mogelijk die woorden luidop: “Goed: samen uit, samen thuis, Diederik. Maar dan best zo snel mogelijk naar huis, ok?”

“Dank je, vrienden, ik wist dat jullie me niet zouden laten vallen,” antwoordde Diederik. In de duisternis had niemand gezien dat zijn pupillen groot, en zwarter dan de nacht waren geworden.

“Gaan we links of rechts?” vroegen Peter en Madelief tegelijkertijd.

In de verte kraste een kraai: luid, duidelijk en slechts één maal.
“Ik stel voor dat we naar links gaan,” sprak Diederik hezig.

Madelief was wantrouwig, maar volgde zonder een woord te zeggen.

Eén voor één drongen ze het kasteel binnen: Peter stapte onbezorgd op kop, Jean volgde ongemakkelijk. Diederik hield Madelief in de gaten, Madelief hield Diederik in de gaten. Zij wist dat er iets aan hem veranderd was, maar ze kon niet precies zeggen wat.

Hij wist dat zij iets wist.

Aan de kleine kamertjes en lage plafonds te zien was dit ooit de vleugel van de bedienden geweest. Het viertal stapte langs een lange, lage gang waar maanlicht door minuscule venstertjes naar binnen kroop; de kilte van de nacht overviel hen.

Haast onmerkbaar kroop een bizar beest door een venstertje naar binnen en overviel Peter met kille, versmachtende tentakels: “Kijkss aan..!” siste het wezen, “vier avonturierss op sschattenjacht... Dat wordt sssmullen!”

“Broertje, pas op!” riep Madelief. Instinctief sprong ze vooruit, maar ze geraakte niet langs Jean, Diederik wachtte stil en kil in de duisternis af.

“Watiss dit..?” sliste het beest vol verbazing terwijl het het kettinkje van rond Peter's hals haalde: “deesze avonturier heeft de ssleutel van de Meesster rondsenek! Hoe ben je dààr aangekomen? Vertel, of ik verssmacht je..!”

Optie 1: Speel de vermoorde onschuld: “Dit kettinkje? Uhm, och, hier buiten gevonden, heel toevallig!”

Optie 2: Daag het wezen uit door de waarheid te vertellen: “Ha, die sssleutel heb ik van je Meesster gestolen toen ik ons contract wilde verbreken. Hij moest maar beter opletten!”

Peter sloeg tilt en wist even niet wat hij moest zeggen...

En toen besliste hij om rechttoe, rechtaan zijn gedacht te zeggen: “Ha! Die sssleutel heb ik van je Meesster gestolen toen ik ons contract wilde verbreken. Hij moest maar beter opletten!”

Madelief, Jean en Diederik keken Peter aan: “Heb jij geprobeerd ons contract te verbreken? Wanneer? Waar!?”

Het wezen keek Peter al even verstomd aan: “Heb jij het lef gehad de Meesster uit te dagen? Resspect! Ik szouetniet durven! Met die szleutel kan je de kluisz openen, boven, in sen geheime studeerkamer. Alsz je het durft...”

Het wezen kroop snel en schichtig terug weg door het maanverlichte raam, in zichzelf fluisterend: “Wat een durf, wat een lef... wat een durversz... Ik szou ze moeten h... ,” stierf de stem stil weg.

“Ja,” gaf Peter toe aan de anderen, “ik heb Baron ... Ik heb Hém opgezocht om ons contract te verbreken. Het is me niet gelukt, dat is wel duidelijk: we zijn nog steeds gebonden om achter de schermen voor hem te werken. Maar ik heb de sleutel.”


“Het komt goed, broertje,” sprak Madelief, “Op één of andere manier.” Diederik zweeg, Jean's wenkbrauw trilde onwillekeurig.

Voor hen liep de gang lang rechtdoor, er klonk muziek vanuit de verte.

Rechts klom een krakende trap, stoffig en vol spinnenwebben naar boven. Daar heerste stilte.

Het viertal luisterde verbaasd, verdwaasd naar de onwereldlijke muziek uit de gang voor hen. Jean verbrak de betovering door zijn voet op de trap te zetten: stof van honderden jaren ver stoof op. In Jeans zog volgden Diederik, Madelief en Peter naar boven en zo zouden ze nooit te weten komen wie die enigmatische muziek maakte.

En misschien maar goed ook, want ze hadden andere problemen: Jean was nog maar net boven op de trap toen hij zich omdraaide naar de anderen: “Ik moet ook iets bekennen. Net nadat we de Bibliothecaris voor dood achterlieten, dus vlak voordat Baron La C...”

“Jean, achter je!” onderbrak Madelief hem, “daar komt iemand!”
Jean draaide zich om, de drie anderen doken zich weg.

De contouren van een onbestemde schim tekenden zich af tegen de duisternis van de gang.


Een spookachtige figuur schreed dichter en terwijl ze haast onmerkbaar een papiertje in Jeans heanden stak, sprak ze duidelijk: “Eindelijk! Jij bent toch degene die het bureau van de Meester komt herstellen? Ik wachtte een eeuwigheid op je. De poten zijn vermolmd, de schoven zitten vol houtworm en het blad stinkt naar Porto van voor 1756. Je vindt het bureau in de studeerkamer, op het einde van de gang links.” De schim verdween voor de ogen van Jean in het duister.

Jean keek vluchtig naar het briefje waarop in oude gotische letters: “Help ons, verlos ons!” stond. Hij twijfelde.

Optie 1: “De studeerkamer is op het einde van de gang links,” zei Jean terwijl hij zich omdraaide naar de anderen, “we moeten ze helpen. We moeten het proberen.”

Optie 2: “De studeerkamer is in het begin van de gang rechts, “ zei Jean terwijl hij het briefje verfrommelde, “we moeten hier weg, we moeten het proberen.”

Het verhaal gaat verder op facebook: volg schilderkunst Maarten Wydooghe en kies een optie bij de nieuwe episodes, die komen er 1 à 2 maal per week.