Nevelspoock, een interactief mysterie

Terwijl de zon gezapig onder de horizon kroop en de eerste mistbank over de velden sloop kwam Lucinda Nevelspoock veel later dan verwacht thuis. Ze stak het kleine doosje dat ze de hele reisweg stevig in haar handen had geklemd diep in haar jaszak. Ook al wist ze dat haar echtgenoot Gustave op dit uur al ingedommeld aan zijn bureau zou liggen, toch wilde ze het hebbeding een verrassing voor hem houden. In het schemerdonker merkte ze niet hoe hun eigenzinnige kat Shakespeare tussen haar benen glipte.

Lucinda grabbelde in de bloembak naast de achterdeur naar een sleutel waarvan alleen zij en haar vader Oscar-Morris wisten dat die er lag. Ze sloop stilletjes naar binnen, de kat volgde in haar zog.

In de keuken merkte ze aan de lege glazen dat haar broer Francesco, zoals elke vrijdag, had komen aperitieven maar toen ze in de woonkamer kwam, bleef ze. Als. Versteend. Staan: uit haar collectie portretten van de familie Nevelspoock was één schilderij verdwenen. Middenin, waar het portret van haar oudste voorouders Julius en Victoria Nevelspoock had moeten hangen, gaapte een leegte.

Had Gustave het portret weggenomen om het te onderzoeken voor zijn boek? Of had haar vader Oscar-Morris het even meegenomen om te tonen aan zijn melancholische echtgenote Mary? Of had haar broer Francesco het portret om een of andere reden verduisterd?

En verder... was slechts één ding zeker.: de kat Shakespeare krulde, rekte zich uit en gebaarde van niks...

Lucinda staarde naar de lege plek aan de muur waar het portret van haar vroegste voorouders Julius en Victoria had moeten hangen. De lege plek staarde stil terug. Vanuit de studeerkamer klonk een zacht gesnurk en de kat Shakespeare spinde langs haar benen.

Lucinda kon alleen aan de gewoontes van haar broer Francesco denken: ze zag haar jongere broertje graag maar ze kende hem door en door. In het verleden had hij al vaker iets achtergehouden of zogezegd geleend zonder het ooit terug te brengen. Het ging daarbij altijd om waardevolle voorwerpen: een curieus boek, een obscuur schilderij of een huisgemaakte Porto, en of hij het nu opzettelijk deed of niet, zelden kwam het voorwerp in kwestie terug: Francesco handelde in memorabilia en antiquaria: de boeken en schilderijen gingen steevast naar het buitenland, de Porto dronk hij zonder uitzondering zelf op.

Lucinda stapte de nevelige nacht in en wandelde blindelings door haar tuin die grensde aan die van Francesco. Ze beende tot aan zijn achterdeur en klopte aan. De deur was niet op slot en Lucinda stapte onzeker binnen - dit was niet Francesco’s gewoonte. Terwijl ze het huis doorschreed riep ze zijn naam, eerst zacht, dan telkens luider, tot ze hem vond, lijkbleek en nagenoeg bewusteloos op de grond, omgeven door boeken in zijn leeskamer, een massieve kandelaar naast hem liggend...

Hij mompelde iets, nauwelijks hoorbaar:

“E-di-th”, dacht Lucinda te horen. Had Francesco de naam van zijn echtgenote gemompeld?

“E-D-T”, begreep Lucinda. Had Francesco een of andere code gemurmeld?

Ze twijfelde, maar ze sprak hem bemoedigend toe: "Alles komt goed, broertje."

En verder... was slechts één ding zeker: Shakespeare de kat zat in een kerselaar op de rand van de twee tuinen en volgde alles met een raadselachtige glimlach...

Lucinda verzorgde haar broer Francesco zo goed ze kon en pas toen ze helemaal zeker was dat hij, taai als een Nevelspoock, het zou halen zette ze alle feiten op een rijtje. Uit haar huis was een schilderij gestolen. Ze had haar broer verdacht, maar had hem in zijn huis gevonden, tegen de grond gemept door iemand met een kandelaar. Zijn echtgenote Edith was niet te bespeuren...

Lucinda klemde het kleinood dat ze die dag in handen had gekregen nog eens stevig vast en herhaalde de code die Franscesco haar gegeven had: E.D.T.

De letters herinnerden haar aan haar oom Desmond Nevelspoock, de archivaris van de familie. Desmond verzamelde jarenlang alle obscure documenten en artefacten van de familie, kon met verve over de vele bizarre familieleden vertellen en had de kroniek van de familie uitvoerig neergeschreven. Op een avond had hij Francesco en Lucinda verteld over E.D.T.

“Edouard de Troyes.” Lucinda herinnerde zich Desmonds vertelling bij kaarslicht: “De nemesis van de familie Nevelspoock. Hij was degene die onze familie aan de rand van de afgrond bracht. Een onduidelijke vete met onze voorvader Julius lag aan de grondslag, en hij wil ons kost wat kost klein krijgen. Maar ik ben hem op het spoor.”

Desmond was de volgende dag vermist en werd sindsdien nooit teruggezien.

Lucinda wist niet wat ze moest denken. Probeerde een eeuwenoude vijand nog steeds de familie Nevelspoock kapot te maken? Of gebruikte iemand een legende om iets te bemachtigen?

Enkel dit was zeker: de kat Shakespeare zag Lucinda in het holst van de nacht buitenkomen. Ze kromde haar rug en krulde haar klauwen. De nacht was nog niet voorbij.

Lucinda duffelde haar broer warm in nadat ze zijn wonde had verzorgd en water had klaargezet.

“E.D.T.” fluisterde ze hem toe. “Onze nemesis; ik ga hem vinden, broer. Rust maar uit.”

Ze stapte kwiek door de nachtelijke mist en even voor middernacht arriveerde ze bij de bouwval waar haar grootouders nog altijd woonden. Van ver zag ze licht branden en terwijl ze in de mistige nacht naderde herkende ze een silhouet in de deuropening: haar grootvader Alberic. “Kom snel binnen Lucinda.”

Nog voor ze kon vragen hoe hij wist dat ze op komst was knipoogde hij: “de mist kondigde je aan.”

Als de Nevelspoocken al een mysterieuze familie waren, dan was Alberic de meest ondoorgrondbare, bedacht Lucinda: hij beantwoordde haar vragen nog voor ze ze zelfs bedacht had. Maar ze hield van hem, haar sterke, en ook sluwe grootvader.

“De mist heeft al die jaren onze sporen kunnen uitwissen,” vervolgde hij nog voor ze zelfs iets kon uitbrengen, “maar nu is Edouard de Troyes onze familie weer op het spoor.”

“Waarom wil hij onze familie kapot?” Eindelijk kon Lucinda hem onderbreken.

Een kat sprong op de vensterbank.

Alberic aarzelde.

Lucinda greep onwillekeurig naar het kleinood dat ze al de hele dag in haar jas verborgen hield.

“Edouard was ooit een goeie vriend van mijn vader, Julius.” vervolgde Alberic. “Maar er was een ruzie. Over Victoria, mijn moeder - jouw overgrootmoeder. Ze koos voor een Nevelspoock en niet voor een Troyes. En dat kon Edouard niet verkroppen.”

“En nu, mijn lieve Lucinda,” vervolgde Alberic, zichtbaar opgelucht, “ga je best naar huis. De mist zal je veilig thuisbrengen.”

Enkel dit was zeker: een kat volgde Lucinda op de voet. Maar in de nevel zag niemand nog of het Shakespeare was...

Lucinda verliet het stulpje van haar grootouders en stapte naar huis. Pas toen ze zeker was dat haar grootvader Alberic haar niet meer kon zien, veranderde ze van richting en ging ze naar de ruïne van het huis van Julius en Victoria, haar overgrootvader en -moeder.

Ze was er rotsvast van overtuigd dat Alberic haar een fabeltje had verteld. Ze kon hem niet meer vertrouwen en dus moest ze naar de bron van de vete tussen Julius Nevelspoock, de oudste gekende Nevelspoock en de aartsvijand van de familie, Edouard de Troyes, een zelfs voor de Nevelspoocken schimmige en ongrijpbare figuur.

De hele weg hield ze haar overgrootvader in gedachten. Ze had slechts vage herinneringen aan hem: de geur van vlierbessen en een heimelijke lach.

De aardedonkere nacht begon precies aarzelend en tegen zijn zin lichter te worden toen Lucinda de vlierbloesems rook en wist dat ze er was. Ze roefelde in haar jaszak en nam het kleinood dat ze eerder deze dag had bemachtigd vast. Het was een sleutel die ze in het begin van de avond als verrassing aan haar echtgenoot Gustave had willen geven. Maar misschien kon ze er hier en nu zelf een mysterie mee oplossen.

De kat, die de hele weg onvermoeibaar langs haar voeten had getrippeld merkte plots in het lange gras een muis op en ging er achteraan.

Lucinda, die de hele weg meer en meer vermoeid begon te raken, merkte plots tussen de lage bomen een gedaante op.

Optie 1: Lucinda laat zich vallen in het hoge gras, hopelijk heeft de gedaante haar niet gezien.

Optie 2: Lucinda gaat op de gedaante af, dit is het huis van haar voorouders waar ze geen indringers duldt.

Optie 3: Het is de vermoeidheid die Lucinda parten speelt; ze wrijft in haar ogen en gaat verder - op zoek naar de kist waar de sleutel op past.

Enkel dit was zeker: de kat had een prooi gevonden en haar klauwen sloegen vliegensvlug, en dodelijk toe.